Burn-Out
We hebben tegenwoordig nog al wat ballen in de lucht te houden: werk, familie, vrienden, social media, enz. En op al die gebieden ligt de lat hoog. Op één of andere manier moeten we het allemaal perfect en moeiteloos kunnen. Daar komt nog bij dat we door alle moderne techniek eindeloze stromen informatie op ons afgevuurd krijgen via social media, etc. Het is dan ook niet vreemd dat het aantal mensen met een burn-out de laatste jaren flink is gestegen. Maar ook de leeftijd van mensen met een eerste burn-out is opvallend jong tegenwoordig, namelijk rond de 30.
Mijn eerste burn-out
Ik kreeg mijn eerste burn-out 15 jaar geleden, ik was toen 34 jaar. Ik was een fulltime werkende, alleenstaande moeder van 2 jonge kinderen. Ik was in de auto onderweg naar het werk, toen mijn been geen gas meer wilde geven. Verbaasd heb ik de auto op de vluchtstrook gezet. Toen ik bedacht dat ik dan maar terug naar huis zou gaan, wilde mijn been weer. Weer rijdend, vond ik dat ik wel door kon naar het werk. Weer stopte mijn been en moest ik de auto op de vluchtstrook zetten. Zo heb ik steeds weer stoppend en verder rijdend de 40 kilometer tot vlakbij het werk afgelegd. Pas toen drong het tot me door dat ik iets verkeerd aan het doen was en ben ik naar huis gereden en me ziek gemeld. Deze burn-out duurde ongeveer een half jaar. Wat ik me herinner is mijn gevoel van te kort schieten, zwak zijn. Ik heb er toen alles aan gedaan om snel weer aan het werk te gaan en vooral niet te kijken naar de oorzaak van de burn-out.
Nog twee keer
In de jaren daarna heb ik nog twee keer een burn-out gehad. Wat me van de tweede keer is bijgebleven is een opmerking van de arbo-arts. Deze zei dat ik maar moest accepteren dat ik een werkende alleenstaande moeder ben en dat ik maar gewoon wat minder moest gaan werken. Verder kijken naar de oorzaak of hulp bij het herstel was er niet. Sterker nog volgens deze arts was ik niet eens ziek. Ik was dan ook te snel weer aan het werk en de derde burn-out liet niet lang op zich wachten. Deze voelde ik aankomen. Ik werkte in het onderwijs en had me naar de kerstvakantie toegesleept in de hoop in die twee weken weer te kunnen bijtanken en zo de volgende vakantie weer te halen. Zo deed ik het al jaren. Maar het laatste weekend van die vakantie voelde ik me absoluut niet klaar om weer te gaan werken. Ik was zelf inmiddels wel een stukje wijzer geworden en ging met het werk in overleg om op zoek te gaan naar de oorzaak en te kijken of we aanpassingen konden maken. Het resultaat was dat ik drie maanden later geen baan meer had. Ik werd er netjes uitgewerkt.
Als je dieptepunt een kelder blijkt te hebben
Een aantal jaren ging het goed. Ik ben ander werk gaan doen dat minder van me vroeg. Dit kon omdat ik een partner had waardoor mijn inkomen niet meer zo hoog hoefde te zijn. Toen deze relatie eindigde kwam ik fiks in de problemen. We hadden samen een zaak en in 1 dag was ik alles kwijt. Mijn partner, mijn bonuskinderen, mijn zaak en mijn inkomen. Ik heb een jaar gevochten om alles weer op de rit te krijgen en ben terug het onderwijs in gegaan om mijn financiën op orde te krijgen. Een jaar lang ging dat goed. Ik vond het heerlijk om weer als docent te werken. Ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan.
Maar het tweede jaar (september 2023) ging het mis. Ik werd wakker met pijn op de borst en moeite met ademhalen. Toch ben ik richting het werk gereden. Op de parkeerplaats van het werk heb ik de huisarts gebeld om te overleggen (mijn familie is bekend met hartproblemen) en kreeg te horen dat ik direct daarheen moest komen. Gelukkig was het geen probleem met mijn hart, maar een onsteking van het kraakbeen van mijn ribben. Hersteltijd tussen de drie weken en drie maanden. Maanden heb ik op de bank gezeten, niet in staat om ook maar een paar passen te lopen, praten ging niet omdat ik dan geen adem meer kreeg. Na vijf maanden vond ik dat ik toch weer moest gaan opbouwen in het werk en ben een aantal uur per week weer begonnen. Het dieptepunt was achter de rug, we konden weer op weg omhoog.
Een paar weken later ging het mis en het ging goed mis. Zo mis dat ik via de crisisdienst ben opgenomen in het ziekenhuis op de PAAZ afdeling fysiek en mentaal volledig uitgeput. 9 weken ben ik in het ziekenhuis geweest en leerde op de afdeling allerlei mensen kennen met dezelfde ervaring als ik: te lang doorgaan tot het echt niet meer kon. Ik heb therapie gevolgd die me leerde om te luisteren naar mijn lichaam, om te leren omgaan met "negatieve" emoties zoals boosheid, verdriet en angst. Om die te voelen en te verwerken i.p.v. diep weg te stoppen in mezelf zoals ik mijn hele leven had gedaan.
En hoe is het nu
Inmiddels zijn we bijna een half jaar verder en ben ik langzaam op weg naar herstel. Ik ben weer thuis en ben alles dat ik heb geleerd langzaam aan het verwerken in mijn dagelijkse leven. Mijn belangrijkste les? Als ik niet eerst voor mezelf zorg, kan ik ook niet voor andere mensen zorgen. Gezond egoïsme is ontzettend belangrijk. Zorgen voor andere mensen is uiteindelijk wat ik het liefste doe. Dat is ook de reden om deze blog beginnen: ik hoop door mijn ervaringen te delen dat andere mensen niet dezelfde weg hoeven te gaan als ik ben geweest. Dat ik, als is het maar een klein beetje, kan meewerken aan het algemene besef dat de huidige manier waarop we leven voor velen teveel naar buiten gericht is en te weinig naar binnen. Dat we geen tijd meer nemnen om te genieten van onze dagen, omdat we alleen nog maar bezig zijn met overleven ipv leven.